Η καταξιωμένη Ελληνίδα chef, της οποίας το εστιατόριο, «Evi Evane», βραβεύτηκε ως «το καλύτερο εστιατόριο του Παρισιού», μας μιλά για τα παιδικά της χρόνια, τον σύζυγό της και τον γάμο τους, τους δύο της γιους, την πρόσφατη εμπειρία της από την επίσκεψή της στην Κύπρο, τα reality παιχνίδια μαγειρικής και γιατί δεν θα ήθελε ποτέ να ήταν κομμάτι τους.

Η κουζίνα του σπιτιού της είναι γεμάτη από πιατέλες με μελομακάρονα – λίγο πριν, άλλωστε, τα είχε βγάλει από τον φούρνο. Κοιτάζοντας το βλέμμα απορίας μου, μού εξηγεί πως «δίνω παντού κι έτσι δεν μπορώ να βγάλω μόνο λίγα. Τα μοιράζω!». Το σπίτι της είναι διακριτικά στολισμένο και, στο κέντρο του σαλονιού, ξεχωρίζει ο ολόλευκος καναπές της – εκεί όπου καθόμαστε με καφέ και γλυκά. «Οι στιγμές που ξεκουράζομαι μέσα στην ημέρα είναι λίγες και πολύτιμες», μου αναφέρει. Κι όσο μιλάμε, εκείνη γυρίζει πίσω τον χρόνο και αναπολεί: «Οι ωραιότερες γιορτές που θυμάμαι… Αν εξαιρέσεις την περίοδο που ήμουν παιδί, θυμάμαι μετά, πολύ χαρακτηριστικά, τις πρώτες γιορτές με τα παιδιά μου. Πλέον, όμως, τα έχω στο μυαλό μου ανάμεικτα. Γυρίζω πίσω, στα παιδικά μου χρόνια, τότε που μαγείρευε η μητέρα μου και το σπίτι ήταν γεμάτο μυρωδιές. Ένα σπίτι πάντα γεμάτο, από συγγενείς, φίλους και όλο το σόι. Εγώ ειδικά, μεγάλωσα σε ένα σπίτι που καταλάβαινα τις αλλαγές των εποχών του χρόνου, από το φαγητό της μαμάς. Από αρχές Δεκέμβρη υπήρχαν μελομακάρονα, δίπλες, κουραμπιέδες… Όσο μιλάμε, να, κοίτα, γεμίζω συγκίνηση γιατί θυμάμαι και τα πρώτα Χριστούγεννα του πρωτότοκου γιου μου, Γιώργου. Δεν περπατούσε καλά-καλά και τον έχω εικόνα μπροστά από το στολισμένο δέντρο να χαζεύει όλες τις μπάλες και τα φωτάκια, με ένα βλέμμα απορίας. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι μεγάλωσα, γιατί συνειδητοποίησα πως ξεκίνησε ένας άλλος κύκλος στη ζωή μου: έγινα μάνα».

Τόσο πολύ σας άλλαξε η μητρότητα;
Όταν βλέπεις, παράλληλα με τη δική σου ζωή, τη ζωή των παιδιών σου, καταλαβαίνεις τις αλλαγές. Καταρχήν, δεν προηγείσαι εσύ, αλλά το παιδί σου. Εσύ, πας πιο πίσω. Αλλάζουν οι προτεραιότητες. Είναι μία άλλη ζωή. Από τότε που έγινα μητέρα είπα: «Δεν ανήκω σε εμένα, αλλά στα παιδιά μου!».

Μελαγχολείτε τις γιορτές;
Ελάχιστες στιγμές, που έρχονται και φεύγουν. Με όσα έχω στη ζωή μου και τα όσα κατάφερα προσωπικά και επαγγελματικά, δεν δικαιούμαι να μελαγχολώ και να μιζεριάζω. Απλά, εντάξει, όταν συνειδητοποιείς, τις απώλειες των δικών σου ανθρώπων, κάπου θλίβεσαι λίγο. Ο χρόνος περνάει, οι άνθρωποι φεύγουν και, κάποιες φορές, αναπολώ τα παλιά, επειδή είναι οικογενειακή γιορτή. Όλοι τα σκεφτόμαστε αυτά, όλοι ερχόμαστε κοντά στον πόνο. Όμως η άμυνά μου είναι να απομακρύνω τις επώδυνες αναμνήσεις.

Οι γιορτές είναι δύσκολες για εσάς, και λόγω επαγγέλματος;
Για τον κάθε chef και μάγειρα είναι δύσκολες οι γιορτές – δεν υπάρχουν ωράρια, μόνο αδιάκοπη δουλειά. Είναι η πιο δύσκολη περίοδος του χρόνου. Και, εντάξει, τώρα που τα παιδιά μου είναι ολόκληροι άντρες, αλλά όταν ήταν μικρούλια μού έκαναν παράπονα που έφευγα και δούλευα τόσο πολύ κι έτσι γέμιζα ενοχές και τύψεις. Ωστόσο, ξέκλεβα κάποιο απόγευμα για να το περάσουμε μαζί, να τους δίνω χρόνο. Να μη θεωρούν ότι τα παραμελώ, λόγω της δουλειάς μου. Κάναμε βόλτα στο Παρίσι, στις βιτρίνες, τα πήγαινα σε παιδικά πάρτι. Αλλά το βράδυ, πήγαινα στο εστιατόριο.

Γεμάτη τύψεις;
Ναι, σίγουρα, αλλά γεμάτη και από χαρά, διότι λατρεύω τη δουλειά μου! Να σου πω κάτι; Ποτέ δεν είπα ψέματα στα παιδιά μου. Ποτέ δεν κλάφτηκα και ποτέ δεν είπα: «Η μαμά πρέπει να δουλέψει, για να μη λείψει κάτι». Έλεγα την αλήθεια: «Η μαμά αγαπάει πολύ την δουλειά της και πρέπει να πάει στο εστιατόριο, γιατί είναι και έτσι ευτυχισμένη!». Ειδικά οι μέρες των εορτών ήταν πολύ σημαντικές για εμένα, κι έπρεπε να δώσω τα πάντα: τα ωραία μου πιάτα, αλλά και να ικανοποιήσω τους πάντες. Δεν έβγαζα στα παιδιά μου την πίκρα της δουλειάς μου και τη δυσκολία, αλλά τους έλεγα πόσο καλά περνάω στη δουλειά. Είχα τις ενοχές μου, αλλά τα παιδιά μου δεν με στερήθηκαν ποτέ.

Ο σύζυγός σας, σας παραπονέθηκε ποτέ;
Ευτυχώς, τον επέλεξα και με επέλεξε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Είμαι πολύ τυχερή που βρεθήκαμε και συμπλεύσαμε. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος κατανόηση. Εγώ κάνω μία δουλειά στην οποία, για να την κάνω καλά, οφείλω να είμαι δοσμένη ολοκληρωτικά. Αν έχεις γκρίνια και διαρκή παράπονα, το πράγμα δεν θα πάει μακριά. Κάπου θα χαλάσει. Ο σύζυγός μου είναι το στήριγμά μου και παραμένει σε όλα δίπλα μου. Αν ακούς συνέχεια το «πάλι θα φύγεις;» ή «θα αργήσεις;», το πράγμα δεν θα τραβήξει. Πολλές φορές, ο άντρας μου με μαλώνει όταν αγχώνομαι πολύ και μου λέει: «Ok, κούλαρε λίγο». Και με ηρεμεί. Διότι εγώ βρίσκομαι πάντα σε υπερδιέγερση. Όταν κάνω κάτι και το τελειώσω, δεν το χαίρομαι και δεν απολαμβάνω μία επιτυχία που μπορεί να έρθει, αλλά έχω φύγει ήδη για το επόμενο πράγμα. Κι εκεί έρχεται ο άντρας μου και με ισορροπεί.

Για εσάς είναι εργασιοθεραπεία η μαγειρική;
Όχι! Για εσάς τους ερασιτέχνες, είναι ψυχοθεραπεία. Μετά από μία δύσκολη ημέρα, που τυχόν θα έχεις, αν κάτσεις να μαγειρέψεις, θα εκτονωθείς και θα ξεχαστείς. Εγώ που το κάνω επαγγελματικά, πρέπει να είμαι δοσμένη σε αυτό στο 100%, διότι, από έναν επαγγελματία, δεν επιτρέπονται λάθη στην κουζίνα. Δεν μου επιτρέπεται να φτιάχνω ένα πιάτο και να είναι το μυαλό μου αλλού! Αυτό απαγορεύεται και γι’ αυτό είμαι μέσα στην πίεση. Υπάρχει ένταση, επειδή πρέπει να αποδείξεις ότι κάθε πιάτο είναι καλό και περνάς διαρκώς από κριτική.

Σας έχουν πει ποτέ ότι ένα πιάτο σας δεν είναι καλό;
Σε όλους έχει συμβεί αυτό. Αλλά η βασική μου διαφωνία είναι μία. Ένας πελάτης δικαιούται να πει «εμένα αυτό το πιάτο που φτιάξατε, δεν μου αρέσει καθόλου!». Αλλά δεν μπορεί να σου λέει: «αυτό το πιάτο δεν είναι καλό!». Πού το ξέρει; Έχει τις μαγειρικές γνώσεις για να ξέρει πώς φτιάχνεται και ποια τεχνική χρειάζεται; Είναι, λοιπόν, θέμα γούστου. Δεν μας αρέσουν όλα, όπως και έχω αποδεχτεί ότι, κι εμείς οι ίδιοι, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Οικουμενική αποδοχή δεν υπάρχει.

Ισχύει ότι μικρή θέλατε να γίνεται ηθοποιός, σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη;
Είχα μεγάλο έρωτα και πάθος με την Αλίκη! Συνδύαζε όλα τα ταλέντα ενός ανθρώπου που μένει στο φως. Με τραβούσε αυτό και το ήθελα πολύ. Από μικρό παιδί, εγώ δεν είχα όρια, ήμουν πολύ κοινωνικό πλάσμα και, όλο αυτό, μου έδινε την άνεση να είμαι κάπου, να δημιουργώ και να με βλέπουν. Δεν έγινα ηθοποιός, αλλά μαγείρισσα. Κι ίσως το επικοινωνιακό μου χάρισμα να με βοήθησε και στις εκπομπές μαγειρικής που έκανα μετά. Μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο.

Πώς ήταν η πρόσφατή σας εμπειρία να μαγειρεύετε με τη Χρύσω Λέφου, στην εκπομπή «Χρυσές Συνταγές» του ΡΙΚ;
Α, καλά, τη Χρύσω την αγαπώ πολύ! Είχα πάει και πριν από δύο χρόνια στην εκπομπή της. Αυτή η γυναίκα έχει χάρισμα! Όταν είναι κάπου και μαγειρεύει, οπουδήποτε όμως, σού δημιουργεί την αίσθηση ότι αυτός ο χώρος είναι η κουζίνα της. Είναι τόσο άνετη, τόσο επικοινωνιακή, τόσο δοτική που σε κερδίζει με την πρώτη. Αυτό, ξέρεις, δεν διδάσκεται, ούτε της το είπε κανείς. Έτσι αισθάνεται κι έτσι κάνει. Γι’ αυτό κι έχει φανατικό κοινό. Είναι αυθόρμητη. Περνάω πολύ καλά μαζί της, όλες τις φορές που συναντιόμαστε και τρελαίνομαι όταν την ακούω να μιλάει! Την απολαμβάνω!

Αλήθεια, πώς σας φάνηκε η Κύπρος – και στην πρόσφατή σας επίσκεψη στο νησί μας; Πιστεύετε ότι έχουμε κοινά στοιχεία με την ελληνική κουζίνα;
Η Κύπρος είναι ένας ευλογημένος τόπος και τον βλέπω σαν κομμάτι της πατρίδας μου. «Σπίτι μου» την αισθάνομαι! Η κολλητή μου, η Κωνσταντίνα, είναι από το νησί κι εγώ, πρέπει να σου πω, ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα στην Κύπρο. Δεν έχουμε, άλλωστε, διαφορετική νοοτροπία εμείς που μένουμε στην Ελλάδα. Απλά, οι Κύπριοι είναι λίγο πιο εξωστρεφείς και αυθόρμητοι άνθρωποι. Έχουμε, επίσης, αρκετές ομοιότητες οι δύο κουζίνες, αν και η Κύπρος πηγαίνει πιο πολύ, σε ό,τι αφορά στη γεύση, προς την Ανατολή: χρησιμοποιείτε αρκετά τα μπαχάρια, το φαΐ είναι λίγο πιο βαρύ. Αλλά έχουμε και πολλά κοινά: λαδερά φαγητά, την ντοματούλα τη φρέσκια, τα κοκκινιστά μας…

Η τηλεόραση σάς λείπει; Επειδή είστε μία καταξιωμένη chef, θα θέλατε να ήσασταν, για παράδειγμα, στην επιτροπή του «Master Chef»;
Ένα, ένα, θα σου απαντήσω. Αρχικά, έχω την εκπομπή μου στον ΑΝΤ1, το «Dina’s Bakery», όπου κάνω τις πίτες μου, τις σφολιάτες μου και την αγαπώ. Οπότε, δεν μου λείπει η τηλεόραση. Θα συμμετάσχω επίσης, για κάποια επεισόδια, στο «Master Chef» το γαλλικό, αλλά και στο ισραηλινό, για να δείξω κάποιες τεχνικές και τη μεσογειακή κουζίνα. Όμως, όχι, δεν θα ήθελα να ήμουν στην επιτροπή κάποιου μαγειρικού reality.

Γιατί όχι; Δεν πιστεύετε ότι θα βοηθούσατε πολύ τα νέα παιδιά;
Όχι, δεν το πιστεύω. Ξέρετε, αυτά είναι τηλεοπτικά προγράμματα, τα οποία βοηθούν μόνο τα κανάλια, τα οποία κυνηγούν την τηλεθέαση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο κόσμος να βλέπει reality και όχι μάθημα μαγειρικής. Επομένως, εμένα δεν με ενδιαφέρει να υπηρετήσω έναν τέτοιο σκοπό, γιατί δεν μου αρέσει το reality. Το να πάω και να μιλήσω ή να δείξω κάποιες μαγειρικές τεχνικές, ναι, με χαρά. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο το να κρίνω παιδιά και να προβάλλεται το reality στοιχείο.

Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη 
Επιμέλεια: Γιώργος Χρυσοστόμου
Μακιγιάζ: Αμαλία Ζαννέττου
Μαλλιά: Κωνσταντίνος Χαρίτου

*ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ «ΖΑΝΕΤΤΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
*Ρούχα από μπουτίκ Minty

Συνέντευξη εδώ