Η κουζίνα είναι ένας χώρος στον οποίο περνάω ατελείωτες ώρες. Δεν έχει σημασία ότι είμαι chef. Υπάρχουν λάθη τα οποία έχω κάνει είτε στην επαγγελματική, είτε στην κουζίνα του σπιτιού. Λάθη που είμαι σίγουρη ότι τα έχουμε κάνει όλοι και ακόμα σιγουρότερα ότι θα τα επαναλάβουμε. Παρ’ όλ’ αυτά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με χιούμορ…

Βοήθεια… Κόπηκα…
Δεν έχει σημασία που είμαι επαγγελματίας. Ούτε το γεγονός ότι το μαχαίρι αποτελεί προέκταση της παλάμης μου. Είναι άπειρες οι φορές που έχω καταφέρει να κόψω και λίγο δαχτυλάκι με τη χρήση τους. Ειδικά όταν το μαχαίρι είναι καινούριο και λαχταρώ να το χρησιμοποιήσω πολλές φορές το παρακάνω και μαζί με τα λαχανικά, παίρνω και λίγο δαχτυλάκι…

Ζάχαρη και αλάτι… Το μπέρδεμα…
Σάββατο απόγευμα, οι φίλοι φθάνουν σε μια ώρα και εγώ είμαι ακόμη στη κουζίνα και ετοιμάζω το επιδόρπιο… Βιάζομαι, έχω και το άγχος για το γλυκό… Ξεκινάω βάζοντας σε ένα μπολ τα αυγά, τη λιωμένη σοκολάτα, το αλεύρι και τη ζάχαρη. Ανακατεύω, βάζω στο φούρνο και νιώθω σίγουρη και πανευτυχής ότι όλα «βαίνουν καλώς!». Και εκεί που τακτοποιώ τα υλικά που έχω αφήσει στον πάγκο, συνειδητοποιώ ότι το βάζο με τη ζάχαρη δεν έχει μετακινηθεί ποτέ από τη θέση του… Και αυτό που βρίσκεται δίπλα στα τσόφλια, στα σκισμένα χαρτιά της κουβερτούρας και στο βάζο με το αλεύρι, είναι το αλάτι!!! Φτου! Πάει το γλυκό…

Η άτυχη πίτσα
Μια καταψυγμένη πίτσα είναι μια καλή ιδέα όταν θέλω να φτιάξω κάτι γρήγορο και δεν έχω κάτι άλλο στο ψυγείο μας. Επειδή όμως, την έχω πάθει… φροντίστε να την τοποθετήσετε στη σχάρα, βάζοντας μια λαδόκολλα ενδιάμεσα. Διαφορετικά, η κρύα ζύμη, μόλις αρχίσει να θερμαίνετε στο φούρνο, μαλακώνει τόσο που καταλήγει ανάμεσα στη σχάρα του φούρνου. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουμε πίτσα για βραδινό αλλά σκληρό καθάρισμα.

Στη μέση του μαγειρέματος ανακαλύπτω την απώλεια…
Αυτή την εβδομάδα θέλησα να δοκιμάσω μια καινούρια τάρτα με τόνο και είχα φροντίσει να αγοράσω όλα τα υλικά. Ενημέρωσα και την οικογένεια να μη τολμήσουν να αγγίξουν τα υλικά που υπάρχουν στο ψυγείο σε συγκεκριμένη θέση γιατί τα έχω για μεταμεσονύκτια δοκιμή. Ησυχάζει το σπίτι και εγώ ξεκινάω… Βγάζω την κρέμα γάλακτος, τα αυγά, τη μουστάρδα, τις ντομάτες, τους μαϊντανούς… Όλα τέλεια… Ανακατεύω υλικά, προθερμαίνω φούρνους, αλείφω μίξερ και τέλος, ανοίγω το ντουλάπι να πάρω τον τόνο… Τόνος; Τόνος; Ωχ! Έλεος!!! Ξέχασα να πάρω τόνο…

Γλώσσα με φουσκάλες
Η δοκιμή μια παρασκευής είναι απαραίτητη για να είμαι σίγουρη για το αποτέλεσμα… Η δοκιμή όμως, της σάλτσας κρασιού, της λιωμένης σοκολάτας ή της καραμέλας χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή για δύο λόγους. Πρώτον ο ατμός τους είναι πολύ καυτός άρα δεν πλησιάζουμε το πρόσωπό κοντά, και δεύτερον, οι θερμοκρασίες που αναπτύσσουν είναι τεράστιες. Αν βουτήξετε το κουτάλι και τολμήσετε να δοκιμάσετε θα καταλήξετε με φουσκάλες στη γλώσσα.

Μπορεί να έληξε αλλά…
Μέσα σε μόλις 20 λεπτά κατάφερα να φτιάξω ένα φανταστικό τιραμισού. Ακόμα πιο τέλεια που σε 10 λεπτά καταφθάνουν οι φίλες για καφέ και κους κους. Τέτοιο timing δεν πετυχαίνει εύκολα. Και επειδή θέλησα να περηφανευτώ κιόλας, έκανα την έξυπνη στο σύζυγο, για να ακούσω την εξής φράση: «Μη μου πεις ότι χρησιμοποίησες το μασκαρπόνε που είχαμε από το καλοκαίρι, ξεχασμένο στο ψυγείο… Τέλεια… οι φίλες σου θα σε λατρέψουν»! Γιατί, θεέ μου, γιατί;

Το ιπτάμενο ταψί
Αχ, αυτά τα παλιά γάντια κουζίνας που έχω από τότε που ζούσα μόνη μου στο Παρίσι. Επειδή τα λατρεύω δεν τα αποχωρίζομαι για τίποτα στον κόσμο. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι τα έχω χρησιμοποιήσει τόσες χιλιάδες φορές που είναι φθαρμένα και γεμάτα τρύπες. Έτσι, την τελευταία φορά που πήγα να βγάλω το κοτόπουλο από το φούρνο, νόμιζα ότι είχα πιάσει το ταψί με γυμνά χέρια. Φυσικά το ταψί έγινε ιπτάμενο και το πουλί έκανε φτερά…

Να χτυπάω στις γωνίες
Μπορεί να ξέρω απέξω την κουζίνα μου και να μπορώ να πω με κλειστά μάτια που βρίσκετε το καθετί, μερικές φορές όμως, όταν είμαι κουρασμένη ή αφηρημένη, δεν καταλαβαίνω πως χτυπάω το κεφάλι μου στο ντουλάπι που παρέμενε ανοιχτό… Πάω να γυρίσω και… μπαμ… χτυπάω την πλάτη σε μια γωνία της κουζίνας. Και εκεί σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει λάθος στη διαμόρφωση.

Το μπλέντερ-βόμβα
Θέλω να φτιάξω ένα ωραίο και υγεινό smoothie για το πρωινό. Όλα ωραία μέχρι εδώ… Βάζω τα φρούτα μου, τα λαχανικά μου, τα γιαουρτάκια μου και ω! του θαύματος ξεχνάω το κυριότερο… Το καπάκι… μόλις γυρίζω τον διακόπτη, όλα γύρω μου αποκτούν εικαστικό ενδιαφέρον… Ντουλάπια, τοίχοι, πάγκοι… τρέχουν smoothie…

Πολύ κλάμαααα…
Αποκλείεται να μην σας έχει τύχει ποτέ… Να κρατάω στα χέρια μου πιπερίτσες τσίλι, να τις ψιλοκόβω με άνεση και χωρίς να πλύνω τα χέρια μου να θέλω να τρίψω και το μάτι μου που με φαγουρίζει… Το στράβωμα και το κλάμα στο μεγαλείο τους.

© Ντίνα Νικολάου