Ο Πόρος είναι ένα από τα πιο όμορφα νησιά του Αργοσαρωνικού, με εύκολη πρόσβαση από την Αθήνα, είτε από τον Πειραιά, είτε από τις ακτές της Τροιζηνίας, τον Γαλατά.
Πλησιάζοντας με το καράβι διακρίνεις τις πευκόφυτες πλαγιές και τη νεοκλασική γοητεία της Χώρας.
Στην ψηλότερη κορυφή του λόφου, ξεχωρίζει το ιστορικό ρολόι του νησιού. Είναι ορατό από πάντού και αποτελεί το στολίδι της πόλης. 

Ο Πόρος, ο τόπος που υμνήθηκε από τον Παλαμά και τον Σεφέρη, ένα νησί με ιδιαίτερη γοητεία και ιστορία.

Στο κέντρο του Πόρου, στην παλαιότερη συνοικία Καστέλλι, βρίσκεται ο Μητροπολιτικός ναός του Αγίου Γεωργίου. Ιδρύθηκε το 1861 και ανοικοδομήθηκε χάρη στις εισφορές των κατοίκων. Η  αγιογράφηση των τοιχογραφιών της εκκλησίας έγινε από τον σπουδαίο ζωγράφο Κωνσταντίνο Παρθένη το 1907.

Η Παραλία του Πόρου, είναι το σημείο του νησιού που ντόπιοι και τουρίστες κάνουν την βόλτα τους, απολαμβάνοντας τη θάλασσα μέρα και νύχτα, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.  Εντυπωσιακά σε αυτόν τον δρόμο, είναι τα νεοκλασσικά κτίρια, που συνθέτουν το χαρακτήρα του νησιού.
Κατά μήκος της παραλίας συναντάς μπαράκια, ταβέρνες και βρίσκεις πάντα την ευκαιρία για ούζο, μεζεδάκι και καλή παρέα.

Καθώς συνέχιζα την περιπλάνησή μου στην παραλία του Πόρου, συνάντησα τον φίλο μου Γιώργο Καλό, συγγραφέα και συνεπή Ποριώτη.
Ο Γιώργος πρότεινε να με ξεναγήσει στο Ρώσικο Ναύσταθμο όπου εκεί μου επιφύλασσε και μία εκπληξη.

Ο καπετάν Τάσος μου έδωσε φρέσκες σουπιές, για να μαγειρέψω στην Αθήνα μια Ποριώτικη συνταγή με ιστορία 300 ετών.

Η βόλτα στα σοκάκια του Πόρου, σε κάνει να ανακαλύπτεις όμορφες γωνιές της πόλης και τοπικές λιχουδιές.

Το γλυκό που χαρακτηρίζει τον τόπο είναι τα αμυγδαλωτά.
Κοντά στην αγορά, στην πλατεία Ηρώων, (Πλατεία Δημαρχείου) που υπάρχει ακόμα η παλιά Κρήνη, βρίσκεται εδώ και 30 χρόνια ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής που δικαίως το όνομα του ιδιοκτήτη έχει ταυτιστεί με την παραδοσιακή αυτή λιχουδιά.
Ο κύριος Γιάννης Δάγκλης μου έδειξε την τέχνη του και κάποια από τα μυστικά του για νόστιμα αμυγδαλωτά.

Ο Γιάννης έτριψε το αμύγδαλο σε ειδικό μηχάνημα. Στη συνέχεια το έριξε  στο ανθόνερο, που είχε αρχίσει να βράζει με ζάχαρη και μέλι. Ανακάτεψε το μείγμα με μία ξύλινη κουτάλα μέχρι να ψηθεί και να ξεκολλήσει από τον πάτο του καζανιού. Όταν το μείγμα ψήθηκε το άπλωσε στο μάρμαρο και το άφησε να κρυώσει.
Έπλασε τα αμυγδαλωτά σε σχήμα μικρού αχλαδιού και τα ζαχάρωσε.

Εκεί κοντά συνάντησα και τις γυναίκες του Πολιτιστικού συλλόγου η Ποριώτισσα. Με περίμεναν σε ένα ειδυλλιακό σημείο, πάνω στη θάλασσα,για να μιλήσουμε για την προσπάθεια του συλλόγου τους και να με μυήσουν στις τοπικές γεύσεις και λιχουδιές. Προσπάθειες σαν αυτή του γυναικείου πολιτιστικού συλλόγου του Πόρου, μας δίνουν ένα αισιόδοξο μήνυμα και μας παρακινούν να αφυπνηστούμε και να γίνουμε δημιουργικοί.

Συνεχίζω το ταξίδι μου για το φημισμένο Λεμονοδάσος. Όπως αποκαλύπτει το όνομά του είναι ένας τόπος, στον Γαλατά, που παλιότερα ήταν γεμάτος  λεμονιές που έφταναν σχεδόν μέχρι την παραλία.
Υπηρξε τόπος έμπνευσης και χαλάρωσης για πολλούς ποιητές και καλλιτέχνες.
Έχει ανακυρηχθεί από την Ουνέσκο προστατευόμενη περιοχή.
Σήμερα εξακολουθεί να ευωδιάζει αλλά δυστυχώς αργοπεθαίνει.

Μέσα στις λεμονιές συνάντησα τον Τάσο Γερασίμου, πρόεδρο ιδιοκτητών των κτημάτων του λεμονοδάσους για να μου μιλήσει για την προσπάθεια που κάνουν μαζί με τον σύλλογο των φίλων του λεμονοδάσους, να αναβιώσουν την χαμένη του αίγλη και την ιστορία του.

Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, λίγα χιλιόμετρα από τον Γαλατά, με περίμενε ο βιοκαλλιεργητής Γιάννης Μέλος, για να μου συστήσει τις βιολογικές του καλλιέργειες και να με βοηθήσει να ξεκαθαρίσω την άποψη μου σχετικά με την έννοια και τη χρήση του θερμοκηπίου.

Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική συζήτηση που είχα με τον Γιάννη, ακολούθησε ξενάγηση στους θησαυρούς του που φροντίζει με τις γνώσεις και την αγάπη του.